ریزش مو در اثر مصرف دارو
ریزش مو از عوارض شایع بسیاری از داروهاست و بیمار بهتر است بداند که مصرف چه چه داروهایی باعث ریزش مو میشوند. اغلب این ریزش مو موقتی است که با تنظیم دوز و یا قطع دارو پایان می‌یابد. این داروها به سلول‌های تولیدکننده مو آسیب رسانده و رشد آن را در مراحل مختلف مختل می‌کنند.
دو نوع ریزش مو ممکن است رخ دهد:
یکی ریزش موی تلوژن یا ریزش موی موقتی کوتاه‌مدت؛ این نوع ریزش مو در فاز «استراحت مو» یا استراحت سلول‌های ساقه مسئول تولید مو رخ می‌دهد؛ در نتیجه رشد موهای جدید ادامه می‌یابد.
نوع دیگر ریزش مو که اغلب بر اثر داروها رخ می‌دهد، به عنوان «توقف رشد سیکل مو» شناخته می‌شود. این نوع ریزش موی طولانی‌مدت، اغلب با نازک شدن و یا ریزش موی سایر نواحی بدن از جمله ابرو و مژه‌ها همراه است.
داروهای شیمی درمانی
دارو های شیمی درمانی اغلب به ریزش مو ( آناژن افلوویوم ) منجر می شوند. از آن جا که این دارو ها سلول های سرطانی را در سراسر بدن از بین می برند می توانند به سلول های سالم از جمله سلول های ماتریکس مو آسیب برسانند.
طبق یک گزارش از انجمن سرطان، موها به طور معمول طی دو هفته پس از شیمی درمانی شروع به ریزش می کنند و پس از یک یا دو ماه با سرعت بیشتری پیشرفت می کنند. ریزش مو در بیمارانی که ترکیبی از داروهای شیمی درمانی استفاده می کنند شایع تر و شدید تر از افرادی است که فقط یک نوع دارو مصرف می کنند.
برخی از دارو های شیمی درمانی که سبب ریزش مو می شوند، عبارتند از:
• آدریامایسین
• سیکلوفسفامید
• داکتینومایسین
• داونوروبیسین
• دکترینکس
• دوکسوروبیسین
• اتوپوزید
• فلوروراسیل
• ایفوسفامید
• ایرینوتان
• متوترکسات
• نیتروسوره ها
• پاکلیتاکسل
• تاموکسیفن
• توپوتکان
• وینورلبین
داروهای تیروئیدی مانند لووتیروکسین:
غده تیروئید مسئول ترشح هورمون هایی است که تجدید و رویش موها را کنترل می کند.کم کاری یا پرکاری تیروئید می تواند باعث بر هم خوردن چرخه ی رویش مو شده و ریزش مو ایجاد کند.
افرادی که دچار مشکلات تیروئیدی هستند، اگر دارویشان (مانند لووتیروکسین) را با دوز مناسبی مصرف نکنند، در برخی موارد دچار ریزش مو می شوند.برای مقابله با این مشکل، بیماران باید توصیه های پزشک معالج خود را جدی بگیرند.
قرص سرترالین و زولپیدم :
سرترالین برای درمان وسواس فکری و بیماری های عصبی مصرف می شود.
زولپیدوم برای درمان کم خوابی و بی خوابی به کار می رود و آرامبخش است.
هر دوی این قرص ها باعث ریزش مو و اخلال در تغذیه پیاز مو می شوند که البته با قطع مصرف آنها ریزش موها نیز قطع خواهند شد.
داروهای ضد بارداری:
قرص های ضد بارداری تغییراتی در موها ایجاد می کنند. در واقع موی خانم ها نسبت به تغییرات هورمونی بسیار حساس است.
بنابراین در دوران نوجوانی، بعد از زایمان و یائسگی به دلیل تغییرات هورمونی زیاد دچار ریزش مو می شوند.تاثیر قرص ها در خانم های مختلف متفاوت است و همه چیز به قرص مصرفی بستگی دارد.
قرص های خوراکی پروژسترون و استروژن مانند یاسمین روی موها تاثیر مثبتی دارند.اما ممکن است یک ترکیب پروژسترونی دیگر با تاثیر آندروژنی (هورمون مردانه) ریزش مو ایجاد کند.
داروهای کاهش دهنده وزن
بعضی از داروهای لاغری مثل فنترمین، ممکن است باعث ریزش مو شوند، اما این مسئله به عنوان یک عارضه جانبی ناشی از مصرف دارو، مورد قبول واقع نشده است. اکثر افرادی که برای لاغر شدن دارو مصرف می کنند، رژیم غذایی خاصی را دنبال می کنند. رژیم های غذایی می توانند سبب کمبود مواد مغذی در بدن و در نتیجه ریزش مو شوند.
بنابراین اگرچه بعضی از افراد که داروی لاغری مصرف می کنند، گزارش ریزش مو داده اند، اما ممکن است ریزش موی آنها در اثر سوء تغذیه باشد، نه دارویی که مصرف می کنند.
مهمترین داروهایی که باعث ریزش مو می شوند :
• داروهایی که باعث ریزش مو می شوند و برای درمان افسردگی از آنها استفاده می شود: کلومی پرامین، آموکساپین، پاروکستین، آمی‌تریپتیلین و فلوکستین.
• داروهای ضدانعقاد خون: تیوکلومارول، هپارین (در دوز بالا) و وارفارین.
• داروهای ضدفشارخون: متیل دوپا، کاپتوپریل (بندرت)، کلونیدین و انالاپریل.
• داروهای ضدالتهاب: کلشی سین (داروی ضدنقرس).
• داروهای ضدتشنج: والپیروئیک اسید (دپاکین) و والپرومید (دپامید).
• داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی که برای درمان درد و روماتیسم استفاده می‌شود: ناپروکسن و سولینداک (بندرت).
• داروهای مسدودکننده گیرنده‌های بتا: پروپرانولول، آتنولول، بیزوپرولول و نادولول.
• داروی لیتیوم (تثبیت کننده خلق).
• داروهای ضدروماتیسم: آلوکریزین.
• داروهای ضدمالاریا: مفلوکین (بندرت).
• داروهایی که برای درمان آکنه استفاده می گردند (نظیر آکوتان)
• داروهایی که در بیماری های خونی استفاده می گردند (نظیر وارفارین، هپارین)
• داروهایی که باعث ریزش مو می شوند و در بیماری های قلبی استفاده می گردند (نظیر آتنولول، پروپرانولول، متوپرولول)
• داروهایی که برای درمان چربی خون استفاده می گردند (نظیر کلوفیبرات و جم فیبروزیل)
• داروهایی که برای صرع استفاده می شوند (نظیر تری متادیون)
• داروهای ضد اولسر اثنی عشر (نظیر سایمتیدین و رانیتیدین)
• داروهای ضد التهاب (نظیر ناپروکسن، سولینداک و ایندومتاسین)
کلام آخر:
ریزش مو اتفاق خوشایندی نیست. وبا مشاهده ریزش مو باید به دنبال بررسی علل آن باشید. آگاهی از اینکه چه داروهایی باعث ریزش مو میشوند باعث می‌شود تا با احتیاط بیشتری داروها را مصرف کنید. در بسیاری موارد، به محض قطع دارویی که باعث ریزش مو شده، رشد طبیعی موها دوباره به حالت طبیعی خود باز می‌گردد.
